Selamî Ne Remildar e!

Wêne 1

Hespê Beza

Bîr û bawerî piştî demekê li gorî hincetên erzan xwe ji kirin û mirinan re qayîm dikin. Ji mirinê hêsantir tiştek peyda nebûye. Xuda û dewletê “mirin” kirin xelat ji bo evd û welatîyên xwe. Lewma “lêgerîn” bû navê rizgarîyê. Di vê lêgerînê de “dîtin” encam e? An lêgerîn her û her berdewam e? Reng e ku “lêgerîn” carina bibe kujerê nezan ê “dîtin”ê. Lê çi be jî qedrê “dîtin”ê heye. Ji bo berdewamîya lêgerînê divê dîtin nebe qurban, ew jî “carina”, yanî ne ilehî!

Keçikek li ser hespekî beza berê xwe daye pêşerojê. Li dû xwe çi hiştîye? Tu tişt! Bi qasî êşan wîqasî jî şên û şahî. Lê ger û lêgerîn lazim e. Bi navê cewherê tiştek kêm e ku ew jî hew bi siwarbûna hespekî beza pêkan e. Lingên hêsp hilditeqile, helbet ev yek ne bi tenê sûcê hêsp e, her wiha sûcê siwarê hespê ye jî. Mêrên li dû wê hinek bi çarlepkan û hinek jî bi meşê tên. Kes de’wa revê nake. Çinku mêr de’wa hespî dikin, ku li hespê keçikê siwar bibin ne hewceyî tiştekî din e jî.

Wêne 2

Rûxandin û Xudê

Her tişt hildiweşe, hezik û helemîn e, tofan û karesat e. Bêhna Xudê teng bûye. Li gorî gotinan, dema ku bêhna Wî teng dibe rûxandina her tiştî ji xwe re heq dibîne. Pala xwe daye tehtekî û awirên xwe li asoyê kutane. Simbêlên xwe li gorî adet û toreyên xwe birîne. Gewde û lingên wî têr goşt in. Li çi difikire? Reng e ku piştî rûxandinê bêhnvedanê difikire. Hew di vê tabloyê de cara ewil xwe daye nîşan. Keç û kur, jin û zarok, dar û devî, gul û çîçek, ker û maker, dîk û mirîşk... hemû afrîde mirinê ditamijin, lê ji mirinê bêtir dîtina Xudê ji wan re xem e. Berî ku bimirin Xudê dîtin, ne di xewn û xeyala bihuştê de, lê di dojeha dinyayê de.

Yên ku qîma xwe bi Wî anîn destên xwe jê re ba dikin û dikin hawar û gazî, da ku wan rizgar bike, tev de li alîyê rastê yê wêneyê sekinîne. Li alîyê çepê jî yên ku qîma xwe lê neanîn sekinîne. Hinek hê difikirin û hinek jî bi henekîya wê tiştê xwe ji zîn û giran berdidin xwarê û kêfa xwe dinêrin. Keçik heyîrî maye li Xudê dinêre. Li ser rûyê wê ne ken heye ne jî êş; ne kêfxweşî heye û ne jî acizî. Bes Xudê berê xwe li asoya milê rastê ve kirîye. Çi dibe? Karesata dil an ya mejî ye? Kehnîya deryayê birîne, weyt! Moxone ev jî ne "kurdên me" vin?

 

Wêne 3

Her Tişt Diqede Ji Xeynî Evînê

Piştî rûxandina her tiştî vejîn dest pê dike. Vejîn bi çi watedar e? Bi tiştekî nemir. Tişta nemir ew e ku mirov bi per û bask bibe û digel hezê li asîmanê azadîyê bifire. Belkî vîn, belkî jî evîn. Jixwe her tişt heta derekê boş û beredayî ye. Piştî evqas têkçûnan tecrûbe peyda nebûbe, nexwe karesat dîsa "xelat" e. Xudê eynî Xudayê Alemîn e.

Piştî karesatê yên ku li alîyê rastê bi erdê re bûne yek û rê li ber du kesên milê çepê vebûye. Du kes in, belkî hin kesên din jî hene li paş wan, lê tu kes naxuyêd. Ma ev bedela wê karesatê bû gelo? Ma hewce bû ku ji bo bişkuvîna evînekê bedelek wiha bête dayîn? Ma ne pêkan bû ku insan carina bi mejîyê xwe hez bikin û bi qelbê xwe bifikirin? Madem mirin encama dawî ya vê jîyanê ye, nexwe çi hewce ye ku mirov mirinê bîne li bîra xwe û jîyanê li xwe heram bike? Gelo dereceya hezkirinê heye ku mirov rabe bipîve? Na! Nexwe çi? Lêgerîn û rev ne ‘eynî tişt in. Lêgerîn dîtinê nake qurban, lê rev dikare her tiştî bike qurban. Heta kengê? Heta ku ew mirovê revok ji reva xwe jî bireve.